Swipe Right
อาจจะเพราะชื่อ
อาจจะเพราะรูป
อาจจะเพราะสิ่งที่เขียนอยู่ใน Profile
แต่ไม่อาจจะเป็นเหตุบังเอิญ ที่ทำให้ผม Swipe รูปไปทางขวา
ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไร การ Swipe Right เกิดขึ้นได้
อาจจะ 1 ใน 10 หรือ 1 ใน 50 หรือ 1 ใน 100
หรืออาจจะน้อยกว่านั้น แต่ว่า…
It’s a match!
ไม่เคยคิดเลยว่า
ผู้ชายอายุ 28 บ้านอยู่ราชดำริ เกิดมาก็อยู่แต่กรุงเทพฯ
จะได้มาเจอกับ
ผู้หญิงอายุ 23 เรียนอยู่รังสิต อยู่นครพนมตั้งแต่เด็กจนโต
ในโลกยุค 4 จี เราเจอกันบนโลกออนไลน์
ที่ตำแหน่งที่ตั้งไม่สำคัญอีกต่อไป
แต่เหตุของพรหมลิขิตบางอย่างที่ทำให้เราได้เจอกัน
ไม่น่าเชื่อเลยว่า การถูนิ้วไปทางขวาของคนสองคน
จะทำให้เกิดเรื่องราวดีๆ ได้อีกมากมายตลอด 1 ปีที่ผ่านมา
ตั้งแต่เริ่มรู้จักกัน ผมถามตัวเองหลายอย่างเลยว่าทำไมผมถึงสนใจผู้หญิงคนนี้
อายุน้อยกว่ากันตั้ง 5 ปี
อาจจะเพราะผมรู้สึกได้ว่าเธอมีด้านที่โตกว่าอายุ
มีวุฒิภาวะในบางมุม
ไม่ต่างจากคนทำงาน ทั้งที่ยังเรียนอยู่
หรืออาจจะเพราะรู้สึกด้วยว่า
เหมือนเห็นตัวเราเองในอดีตอยู่ในตัวผู้หญิงคนนี้
เราชอบ soul after six เหมือนกัน
ฟังเพลงแนวเดียวกัน
หน้าตาดีเหมือนกัน (อะแฮ่ม)
ชอบดูหนังหว่อง
ชอบอ่านหนังสือที่ไม่ค่อยวิชาการ ออกแนวเพ้อๆ
ชอบไปนั่งรูฟท๊อปบาร์
เป็นคนกวนตีนเหมือนกัน (แต่ดีกรีความเกรียนต่างกันมาก)
มันคงมีเคมีอะไรบางอย่างที่ตรงกัน
หลังจากที่คุยกันได้ 4 เดือน
แอบขึ้นไปนั่งกินเบียร์บนดาดฟ้าออฟฟิศ 3 ครั้ง
(โดนจับได้ 1 ครั้ง เพราะมีทีมทำงานอยู่ 555)
นั่ง Rooftop Bar กันมากกว่า 20 ครั้ง
ส่งเพลงให้กัน 116 เพลง
ส่ง LINE หากัน 1387 ข้อความ
(ตัวเลขข้างบนนั่นคือมั่วอะแหละ แต่คือส่งกันเยอะจริงๆ)
ในที่สุด เราก็ตัดสินใจคบกัน
ที่ดาดฟ้าของ Once Again Hostel
ในวันนี้ของปีที่แล้ว
วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปีของผมกับมุทิตาครับ
ปีที่ผ่านมา
สิ่งที่ประทับใจมีอยู่มากมาย
Entry นี้คือการบันทึกความประทับใจนั้นๆ
ในอนาคตเราจะย้อนกลับมาอ่านด้วยกัน
เริ่มตรงไหนดี…
Cat Festival ละกัน
ชอบฟังเพลง
เราไปงาน Cat ปี 58 ด้วยกัน
อายุเฉลี่ยคนในงานคือ 19 ปี
เราสองคนเรียกว่าอายุเกินทั้งคู่
เป็นครั้งแรกที่เห็นมุทิตากรี๊ดสุดเสียงให้พี่นภ พรชำนิ
จ้ะ…
ในเวทีนั้น เราไปดูหลายวงเลยครับ
พี่บอย, The Begins, พี่นภ, พี่ก้อ และ Friday
แวะไปดู Pause โฉบไปดู Superbaker, Jetset’er, เล็ก สุรชัย
เดินจนเหนื่อย แต่สนุกมาก
นั่งกินเบียร์ ไซเดอร์เบย์ พักให้หาย
แล้วก็กลับกันด้วยรอยยิ้ม
:)
ชอบเที่ยว
หลังจากเป็นแฟนกัน
เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวกันหลายที่
มุทิตาชอบเที่ยว…มาก
ที่เที่ยวที่แรกก็ไฮโซเลย
เขาค้อ…
นี่มันสวิสเมืองไทยชัดๆ
ไปนอนเต๊นท์ หนาวๆ
นั่งอังมือรอบกองไฟให้อุ่น
แหกขี้ตาตื่นมาดูพระอาทิตย์ตอนเช้า
แล้วก็ไปนั่งร้านกาแฟน่ารักๆ แถวนั้นก่อนกลับ
ไฮโซสุดๆ…
ตอนปลายปี ผมไป Harbin กับพี่จ๊อบ
มุทิตาบอกว่า ขอของฝากหนึ่งอย่าง
อะ.. อยากได้อะไรรึ
“น้ำแข็ง”
….
….
….จ้ะ
นี่คือความกวนตีนของมุทิตา
ชอบกิน
แล้วเราก็ไปญี่ปุ่นกัน
เป็นครั้งแรกที่ไปต่างประเทศ
ไปลุยหิมะที่ฮอกไกโด
ไปดูกล่องดนตรี
ไปทำคุกกี้ที่โรงงานช๊อคโกแลต
ที่สุดท้ายเอากลับมาแล้วก็ไม่ได้กิน ฮ่าๆๆ
ไปนอนลงบนพื้นหิมะทำท่าผีเสื้อ
คนแถวนั้นคงรำคาญน่าดู
ไปโตเกียว
กับมหกรรมการกิน
กินอาหารทะเลย่าง
กินข้าวหน้าปลาไหล
กินซูชิหน้าล้น
และเป็นครั้งแรกที่ผมมีประสบการณ์
รับพรีออเดอร์
มันก็เป็นความสนุกอย่างนึงเวลาตามหาของที่มีคนฝากซื้อ
เดินตามหากล้องราคาถูกกันทั่วโตเกียว
สรุปทริปนี้ นอกจากกินแหลกแล้ว
ก็ไม่ได้ไปสถานที่สำคัญอะไรมากนัก
แต่มีความสุขม๊ากมาก แฮร่
กลัวความสูง
มุทิตามีอีกอย่างที่เหมือนผม
เรากลัวความสูงเหมือนกัน
บันจี้จั๊มพ์เอย สกายไดฟ์เอย
เครื่องเล่นหวาดเสียวเอย
หึๆๆ
ไม่ได้กินชั้นหรอก
แต่ตอนไปสิงคโปร์ ก็ยังไป Universal Studio กัน
นั่งเล่น The Mummy กับ Transformer
เห็นหน้ายิ้มๆ แต่มือเนี่ยเหงื่อออก
ต้องเป็นเพราะอากาศร้อนแน่ๆ
ชอบหน้าหงิก
ทะเลาะกันก็มีครับ
เรื่องปกติของคนที่คบกัน
ไปนิวยอร์ค
เราทะเลาะกันหนักเพราะความเฮงซวยของผมเอง
อยู่บอสตันก็นอนไม่หลับ
ไปดีซีก็มีความดราม่า
แต่เราก็ผ่านมาได้
แล้วเราก็ทะเลาะกันอีกครั้ง และอีกครั้ง
ผมว่ามันไม่สำคัญที่เราทะเลาะกัน
แต่มันสำคัญที่เราจะคุยกันแล้วทำให้เรื่องมันดีขึ้นได้ยังไง
ชอบถ่ายรูป
มุทิตาชอบถ่ายรูปมาก
และชอบเป็นคนถูกถ่ายรูปด้วย
แล้วฝีมือการถ่ายรูปของผมก็… โดนด่าประจำตามสไตล์
ผมไปทริปครอบครัวที่อังกฤษ มุทิตาไปด้วย
เป็นครั้งแรกที่มีรูปจากทริปครอบครัวเยอะขนาดนี้
ลอนดอน บีเบอรี่ คอตส์เวิร์ธ
แล้วก็ไปทำกับข้าวกินกันที่เอดินเบอระ
แล้วปะป๊าหม่าม้าก็ได้ชิมฝีมือของเธอ
ชื่นมื่นครับ ชื่นมื่น
ปะป๊าถึงกับ LIVE สดลงเฟส
เชื่อแน่ว่า สุกี้น้ำ ข้าวต้มเครื่อง ฝีมือมุทิตา
ยังคงตราตรึงใจทุกคนมาถึงทุกวันนี้
พูดถึงอาหาร
มุทิตาทำให้ผมบรรลุวิชาการกินอย่างนึง
มันอาจจะเป็นมุมที่เราเปิดมากขึ้นเวลาคบกัน
เราจะปรับกันและกันให้เข้าสู่จุดสมดุล
เรื่องกินก็เช่นกัน
ผ่านไปหนึ่งปี ตอนนี้ผมมีวิชาแล้ว
ถึงกับให้ปริญญาตัวเอง
“วิชาปลาร้า” ครับ ฮ่าๆๆ
หลังจากคบกัน ตอนนี้ผมกินตำไทยไม่ได้แล้ว
มันไม่นัว มันไม่แซ่บ
มันต้องตำโคราช ตำปลาร้า
ขอบคุณมุทิตาที่ช่วยเบิกเนตรให้ข้าพเจ้า
ชอบเจอผู้คน
อยู่กรุงเทพ มุทิตาเจอครอบครัวผมบ่อย
ผมอยากไปเยี่ยมบ้านเธอบ้าง
เราไปนครพนมกันช่วงวันเกิดผม
เมืองริมฝั่งโขง ชายแดนไทย-ลาว
แต่คนเวียดนามเต็มไปหมด
นอกจากไปกินอาหารญวน กับวิ่งริมโขง
ซึ่งมุทิตาแอบไปเตรียมร้าน ซื้อเค้กให้ ตอนผมไปวิ่ง
ทำให้วันเกิดปีที่ผ่านมา ผมได้มีงานวันเกิดนอกกรุงเทพฯ เป็นครั้งแรก
แถมเป็นงานวันเกิดในชุดวิ่งออกกำลังกายทั้งคู่
และจัดขึ้นหลังจากเพิ่งไปกินหมูกระทะกันมาด้วย
กิจกรรมอีกอย่างที่เป็นไฮไลท์ของทริป
คือไปดูดวงกัน
คำทำนายของหลวงพี่ประทับใจมุทิตามาก
อยากรู้ต้องลองไปถามมุทิตาดูครับ
เราไม่ได้เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ
หลังจากเป็นแฟนกัน
ก็เริ่มเห็นหลายอย่างที่เปลี่ยนไปทั้งคู่
ตัวเราเองก็กลับไปบ้างานเหมือนเดิม
มุทิตาก็มักจะหงุดหงิดบ่อยๆ กับเรื่องต่างๆ
แต่เมื่อมาลองนึกดู สิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นการเรียนรู้
เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน และใส่ใจกันให้มากขึ้น
แล้วเราก็ผ่านมันมาได้
ชอบเซอร์ไพรส์
มุทิตามีของขวัญให้ผมเสมอในทุกโอกาส
เป็นคนสรรหาของขวัญได้ดีมาก
แถมการให้ของต้องไม่ธรรมดา
….
ของขวัญคริสต์มาส
อยู่ในที่เก็บถุงเท้า
เซอร์ไพรส์จริงๆ
ยอมครับ ยอม
….
กลับมาจากจีน
มีรูปใส่กรอบวางอยู่ในห้อง
กับจดหมายซองเล็กๆ แนบมาด้วย
สุดยอด
….
ของขวัญวาเลนไทน์
อยู่ท้ายรถ
แต่ผมบังเอิญไปเปิดเจอก่อน 555
เลยมีการซ่อม ไปให้เพิ่มที่เชียงใหม่
….
ของขวัญครบรอบหนึ่งปี
กลับมาคอนโด จุดเทียน
บรรยากาศโรแมนติก
มันอาจจะไม่ได้เซอร์ไพรส์ ประหลาดใจอะไรมาก
แต่มันทำให้ผมนึกได้ว่าเรารักกันแค่ไหน
ซองกระดาษเกือบ 10 ซองที่เตรียมไว้ให้ผม
แต่ละซองมีข้อความที่บอกให้ผมเปิดอ่านในเวลาต่างๆ
เผื่อเธอไปบิน แล้วไม่ได้อยู่ด้วย
มันทำให้รู้ว่ามุทิตารักผมแค่ไหน
เรากอดกันแน่น
หนึ่งปีที่ผ่านมาคือปีที่มีค่ามากสำหรับผมจริงๆ
….
แต่ของขวัญที่ดีที่สุด ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมาก
แค่อยู่ด้วยกันไปนานๆ
มีความรักให้กันแบบนี้
เป็นห่วงและดูแลกันเสมอ
จากนี้และต่อไป
รักนะมุทิตา
:))
